DEĞİŞİM

Ben 27 yaşındayım. Hayatımın en güzel zamanlarının, en neşe içinde en dolu dolu geçmesi gereken zamanlarının bomboş geçtiğinin farkındayım. Neden mi böyle söylüyorum. Çünkü hayatım işe gitmek ve işten gelip evde oturmaktan başka birşey içermiyor. Üstelik benim çalışma şeklim zor olmasına karşın, dinlenme zamanlarını bir araya toplaması açısından sanki herkese göre daha fazla boş vaktim varmış gibi gösteriyor. Bir sürü boş vaktim var ve ben hiçbir şey yapmıyor, internet başında geçiriyorum zamanımı. Nerdeyse tüm zamanım kendi odamda geçiyor.

Çalışma düzenim, bizim 24-48 dediğimiz düzen, 24 saatlik bir mesainin ardından 48 saat dinlenme şeklinde. Ancak elbette haftasonu tatili ya da resmi tatil denilen başka herhangi bir tatilim yok. Yani sürekli bir şekilde 1 gün çalış 2 gün dinlen şeklinde. Ayda toplam 240 saat yapıyor bu. Bir de genellikle yazları, ya da işler yoğunlaştığında, 24-24 düzeninde çalışıyoruz. Bu aslında tam bir hayatın yok oluşu anlamı taşıyor (yolda geçen zaman haricinde ayda 360 saatin işyerinde geçirilmesi demek ki bu normal çalışma saatlerinin iki katı anlamına geliyor). Çünkü 24 saat çalışınca eve gelince kahvaltı yapıp yatıyorsunuz, bir kaç saat uyuduktan sonra kalkıp birşeyler atıştırıp eğer kendinizi sarhoş gibi hissetmiyorsanız dışarı çıkıp birşeyler yapabilirsiniz ama eve erken gelmelisiniz çünkü ertesi gün yine 24 saatlik bir mesai sizi beklediğinden olduğunuzdan daha fazla yorulmamanız gerekir. Evde de yapabileceğiniz şey internet başında sosyalleşebilirsiniz ya da TV başında uyuklayabilirsiniz. Bütün bunlar peki size ne kazandırır? Elbetteki KİLO... Ağırlığınız gittikçe artar. 24-48 çalışırken durum daha iyidir. Mesaiden sonraki günü sarhoş gibi geçirseniz dahi ikinci gün bütün bir günü kendinze ayırabilirsiniz. Ancak şöyle bir sorun oluşabilir, ki bu belki de bana özgüdür, 24-24 çalıştığınız dönemde sosyal hayattan öyle kopmuşsunuzdur ki canınız ne tek başına dışarı çıkmak ister, ne arkadaşlarınızın evine gidip onların normal hayatlarını görmek istersiniz.. Yine elinizde kalan internetinizdir. TV başında acaba şimdi ne yesem diye düşünerek izlediğiniz şeyi anlamadan bakmak demektir.

Nereye varacağımı anlamışsınızdır da, acaba ben gerçekten anlıyor muyum? Değiştirmek için bütün bunları kılımı bile kıpırdatmıyorum. Evet kesinlikle hayatım boyunca hep tembel oldum. Bana spor yap, yürüyüşe çık diyinceye kadar git kendini Hilton'un tepesinden at deseniz daha kolay yaparım.

Peki sonuç:

SONUÇ: 27 yaşında 165 cm boyunda ve 75 kg kütleli ve elbetteki yalnız bir kişi!!!

Bunu değiştirmek istiyorum. Evet istiyorum. Ama ben şimdiye kadar yaptıklarımın, söylediklerimin yanlış olduğunu kabul etmek çok zor geliyor bana. Özellikle anneme karşı.

Annem 53 yaşında devamlı kilo mu aldım diye aynaya bakan bir kadın. Ben O'nun kadar çok bakmam aynaya. Gördüklerimi beğenmediğimden değil. Alışkanlık edinmediğimden. Annem bana ne zaman kilo vereceksin, ne zaman spor yapacaksın diye sordukça hiç birşey yapmak gelmiyor içimden. Ya da evdeki spor aletinde spor yapayım desem, yarım saat yapsam daha 1 saat bile olmadı deyip burun kıvırması hemen vazgeçmeme neden oluyor. Neden böyle hissettiğimi bilmiyorum. Anneme rağmen bunu nasıl başaracağımı da bilmiyorum.

Şu an aklımda, http://mevsimlerdenroma.blogspot.com/  adresindeki blogunda herkese destek olup, dengeli beslenmeyi, kilo verip, kilomuzu korumayı öğreten Mehtap Hanım'ın önerilerini uygulamak var. Başarılı olmak istiyorum. Yeterli motivasyonum henüz yok ama yavaş yavaş üstesinden gelmek istiyorum.