DUVAR

Karanlıktı. Zifiri karanlık. Kapattı gözlerini... Açtı gözlerini... Bekledi. Gözleri karanlığa alışsın istedi. Kaldırdı ellerini, gözünün önünden geçirdi. Görmedi gözleri ellerini. İndirdi ellerini geri... Elinin değdiği yer buz gibiydi. Birden yerde yattığını farketti. Sağ eliyle yokladı şöyle bir yeri. Bir karış ötesi bıçak gibi kesildi. Sol elini şöyle bir gezdirdi. Yer bitiverdi sanki. Korkuyla doğruldu yerinden. Sarkıttı ayağını aşağıya. Yere basar sandı ayakları, boşta kaldı. Buz gibi bir rüzgar vurdu yüzüne. Üşüdü çekti ayaklarını karnına doğru. Hala hiç birşey görmüyordu. Ayağını tekrar sarkıttı aşağıya. Değmedi havadan başka hiç birşey ayağına. Diğer ayağını da sarkıtıp öylece oturdu, baktı karanlığa... Çocukluğu geldi sonra aklına. Erik ağacının bahçe duvarına değdiği yerde nasıl oturup saklanır, nasıl erik çekirdeği atardı arkadaşlarına... Sonra nasıl da atlar duvardan kaçardı arka bahçelere... Yine öyle atlayıp duvardan kaçmak geldi içinden... Kapattı gözlerini. Ellerinden destek alıp şöyle bir doğruldu. Bırakıverdi sonra kendini...

Açtı gözlerini... Kapattı gözlerini...